Dagboek van een senior kot-blijver in coronatijden

De eerste dag van de lockdown was overweldigend.

Om 7u30 geen arbeiders met hamers en drilboren, met luidruchtige gesprekken in onbekende talen en muziek van Oost-Europese radiozenders. Geen kijkje op het activiteitenbord, want dat is leeg. Geen voorbereidingen van vergaderingen, want die zijn afgelast. Niet voor de spiegel gaan staan om na te gaan of je er wel goed uit ziet. Een goed gevoel, want nu komt er een periode van het zalige nietsdoen.

Maar niets doen is ook moeilijk, je moet keuzes maken. Een hele dag in bed blijven, dat is vermoeiend zeg. Veel en lekker eten, maar wat, gereedmaken of laten brengen, en je lijn dan! Televisie kijken, maar de meeste programma’s zijn het bekijken niet waard en altijd die herhalingen.

Een toffe oplossing is die zaken te doen die je voortdurend uitgesteld hebt. Dat zijn er wel meer dan je dacht. En zo simpel is het ook niet. Want je hebt gereedschap nodig dat ontbreekt en de winkel is gesloten. 

Gelukkig ontdek je voorwerpen die je al in jaren niet meer gebruikt hebt. Hup daarmee naar de kringwinkel. Oeps, die is ook gesloten.

Maar daar staan boeken die je ofwel nooit ofwel héél lang geleden gelezen hebt. Wat een opluchting. Zalig in de zetel, een drankje en een snoepje bij de hand, fijn. Maar je ogen zijn dat niet meer gewoon. Dus geniet je van een lekker dutje.

Daardoor wordt je nachtrust verstoord. Urenlang lig je te woelen, schaapjes te tellen, vraagstukken op te lossen, quizvragen op te stellen, tot je tegen de ochtend eindelijk in slaap valt. Maar nu is het bijna middag eer je wakker wordt. Ga ik nog ontbijten of ineens middageten;

Toch erg stresserend zulke lockdown.

- Eddy Uytgeerts